Rozdział.12 - To że czegoś nie widać... Nie oznacza że nieistnieje...

Drodzy czytelnicy... jak zawsze na wstepie potruje trochę, ale dziś będzie dosyć krótko... Zatem... Komentujcie błagam was... Nie mam motywacji już do pisania... Dajcie mi ją, mówcię co wam się pdoba a co nie. Nie liczę na same pozytywy. I jeszcze jedna sprawa: Postaram się umieszczać nowe notki co dwa tygodnie z max posunięciem do 4dni... Wielu sie to niespodoba, a jeszcze więcej mnie znienawidzi, ale cóż^^ taki już jestem;p. Nie nudząc dłużej... Zapraszam do czytania. Pozdro an Peace^^
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Godzina wymarszu zbliżała się nieubłaganie. Uczestnikom wydawało się jakby minuty przyspieszyły, chcąc dogonić, a nawet wyprzedzić jednostkę czasu zwana sekundą. Pod główną bramą Konohy z 10 minutowym wyprzedzeniem, oraz niepokojem i wyraźnym zdenerwowaniem czekała na Drużynę7 aktualna, piata z kolei, Hokage Tsunade Senju. Jest to wysoka blondynka, o brązowych oczach i łagodnych rysach twarzy. Na swoim kremowym stroju nosi zielony płaszcz z napisem „Hazard”. Pierwszą rzeczą jaka rzucała się w oczy był biust. Wielki i okrągły, oraz bardzo upodobany przez Jiraiye. Jednak przykre przeżycia z przeszłości, oraz jej trudny charakter przyczyniły się, iż pomimo dość późnego wieku, gdyż ów kobieta liczy sobie ponad 50 wiosen, jest sama. Prawie zawsze u jej boku można dostrzec jej asystentkę, Shizune. Jest to jej szczupła i nieco niższa, niż wnuczka Pierwszego Hokage, czarno-włosa kobieta o oczach tej samej barwy. Ubrana w szaty, ciemnego koloru wraz ze świnką TonTon towarzyszyła Brązowo-okiej w oczekiwaniu na członków drużyny Kakashiego, oraz jego samego. O równej godzinie 15.30, na horyzoncie można było dostrzec poruszającą się postać o czerwonym stroju i różowych włosach. Tsunade natychmiast rozpoznała w niej, swoją uczennice Sakure Haruno. Dziewczyna o równie wybuchowym charakterze, co jej mistrzyni, równym krokiem kierowała się w stronę miejsca zbiórki. Gdy była już o kilka kroków do celu, dostrzegła iż przybyła jako pierwsza z osób uczestniczących w wyprawie.

- A gdzie reszta? – Zwróciła się do Blondynki, która w międzyczasie lekko ochłonęła. Na tyle aby nie zrugać swojej uczennicy, która jako jedyna przyszła na wyznaczony czas. Jednak innych to z pewnością nie ominie. Po następnych dziesięciu minutach na horyzoncie można było dostrzec dwie, a właściwie trzy postacie. Wysokiego Blondyna, urodziwą Czarno-włosą oraz prze najsłodszego rudawego liska.

-‘’Po ubraniu i lisie wnioskuje iż z to pewnością Naruto, czyli ta druga osoba to…’’- Myślała Sakura. – Kyoko. – Dokończyła swój monolog kunoichi, cichym i delikatnym jak płatek róży głosem.

- Czy wy wiecie co to punktualność?! – Wydarła się na całe gardło, na przybyłą parę, Hokage. Zapewne każdy w Konosze był w stanie usłyszeć jej silny i władczy ton. Na synie Kushiny nie zrobiło to najmniejszego wrażenia, natomiast Kyuubi, co tu dużo mówić, miał jej słowa głęboko w poważaniu. Jedyną jego reakcją, na słowa Tsunade, było długie ziewnięcie oznajmujące jego znużenie.

- Gomen Babciu Tsunade… COŚ mnie na chwilkę zatrzymało. – Uzumaki położył szczególny nacisk na słowo „coś” i spojrzał w dość wymowny sposób na Kyoko. Dziewczyna natychmiast wychwyciła spojrzenie chłopaka i rozgryzła jego znaczenie. Naruto chciał zrzucić całą winę na nią! Nakamura zmarszczyła gniewnie brwi, i nie czekając chwile dłużej postanowiła coś z tym zrobić…

- Nie moja wina, że KTOŚ zgubił swój mały kocyk i szukając rozpaczliwie powtarzał „No gdzie on jest… Bez niego nie zasnę…” – Odgryzła mu się, kładąc szczególny nacisk na słowo „ktoś” oraz obracając i unosząc głowę jak rozjuszona kotka.

- To prezent od Ero-sennina… Męskie sprawy… Nie zrozumiesz… - Wydukał, obracając się plecami do żeńskiej, przeważającej, części tu zebranych i spuszczając delikatnie głowę. Wyglądało to tak jakby chciał zakryć swoją, dość długą grzywką, czerwień, która niezaprzeczalnie zagościła na jego policzkach. Natomiast kobieca cześć albo chichotała pod nosem lub, jak w przypadku wnuczki Senju, uśmiechnęła się szeroko. Na szczęście dla Niebiesko-okiego ktoś się zbliżał do zebranych. A skoro byli tu praktycznie wszyscy którzy mieli się stawić, czyli: Tsunade, oraz towarzysząca jej Shizune, Sakura, Kyoko oraz Naruto wraz z wiernym towarzyszem Kuramą, postacią, która się do nich zbliżała mogła być tylko jedna osoba.

- Kakashi!!! Jak taki poważany i szanowany shinobi, o nieposzlakowanej opinii i będący kiedyś dowódcą oddziału ANBU, jak ty może być taki nieodpowiedzialny?! – ‘’Przywitała’’ go w jedynym w swoim rodzaju, z resztą podobnie jak Naruto i Kyoko, sposób Tsunade.

- Summimasen, ale… - Widząc bordową i wściekle pulsującą żyłkę na czole przywódczyni wioski, postanowił nic nie mówić. Nie chciał przedwcześnie zakończyć misji, z powodu obrażeń jakich zapewne by doznał po ‘’eksplozji’’ nerwów Brązowo-okiej, którą można by porównać do wybuchu największego wulkanu, jaki istnieje na tym świecie. Tymczasem Kyuubi, korzystając z zamieszania, które wynikło z „rozmowy” Hatake oraz wnuczki Pierwszego, wrócił do „swojego świata”

Miejsce to, będące wcześniej jego więzieniem, jest teraz dla niego czymś w rodzaju oazy, gdzie mógł się wyciszyć i odpocząć. Najbardziej jednak zmienił się wygląd. Nie był to długi korytarz wypełniony po kostki wodą, z olbrzymią klatką na środku której znajdował się kawałek papieru z napisem „pieczęć” oraz panującymi tu, wsze ogarniającymi, ciemnościami jak kiedyś. Teraz była to ogromna sala, w staro barokowym stylu, z oknami zasłoniętymi przepięknymi, ręcznie haftowanymi firanami.

Ściany, podobnie jak podłoga, były wykończone czarnym marmurem. Marmur na podłodze był wykończony matowo, jego przeciwieństwem były ściany które były wykończone na wysoki, wręcz lustrzany połysk. W połączeniu z pochodniami, i przeogromnym, starym żyrandolem na którym zamiast normalnych żarówek, były woskowe świece, ten sposób oświetlenia dawał oszałamiający efekt. Meble także były z ciemnego dębu, jedyną rzeczą wyróżniającą się w pomieszczeniu było łóżko. Łóżko, a właściwie przeogromne łoże znajdujące się w centrum pomieszczenia zostało wykonane z jasnej, i niezwykle rzadkiej odmiany świerku. Jednakże, nie zmienia to faktu iż, wszystkie przedmioty znajdujące się w tym miejscu były wykonane z wielkim kunsztem i przepychem. Nie jeden zamek pamiętający odległe czasy, gdy na świecie rządzili królowie, a nad prawem czuwali rycerze w lśniących zbrojach, nie powstydził by się takiej Sali. Można by powiedzieć że była to izba godna samych bogów.

- A gdzie Kyoji? – Zauważyła zniknięcie lisa Sakura, która jako jedyna była niezainteresowana słowną potyczką Brązowo-okiej kobiety i Szaro-włosego jounina. Nagle wszyscy zaczęli spoglądać po sobie.

- Kto? – Spytali chórem Tsunade, wraz z Shizune i Kyoko oraz Kakashim. Nie mieli pojęcia o kogo może chodzić, ponieważ Kyoji, a właściwie Kyuubi, ujawnił się podczas imprezy jeszcze przed powrotem Kyoko. A wnuczki Pierwszego, wraz z Shizune, Kakashim i samą Kyoko na niej nie było.

- No Kyoji… Lis Naruto. - Na słowa „Lis Naruto”, cała czwórka, z Nakamurą na czele, przeszywającym jak ostrze, wzrokiem na Uzumakiego oczekując wyjaśnień.

-‘’No to mamy problem’’- Krótko skwitował Kitsune.

-‘’Jakbyś w „magiczny” sposób nie wyparował, to byśmy go nie mieli.’’- Odpowiedział najbardziej sarkastycznie, jak potrafił Naruto, który już kolejny raz, w ciągu dwóch lat został wpakowany w kłopoty, przez Dziewięcioogoniastego.

-‘’Wymyślisz coś’’- Stwierdził Lis, układając się wygonie na swoim posłaniu.

-‘’Ty mnie kiedyś wpakujesz w takie…’’ - Zaczął Blondyn, jednak jego wypowiedź została okrutnie przerwana przez Bijuu.

-‘’Tak , tak… Lepiej wymyśl cos szybko bo patrzą na ciebie jak na idiotę.’’ – Stwierdził znudzonym głosem. Gdy Naruto przeleciał okiem po przyjaciołach stwierdził, ze Rudzielec ma racje… Znowu.

Twarze wszystkich wyglądały bardzo podobnie… Jakby byli klonami. Oczy były zmrużone, a spojrzenie tak przeszywające, że nawet 2 metrowy blok litego żelaza nie byłby w stanie go powstrzymać. Uzumaki miał ochotę zapaść się pod ziemię, lub cokolwiek innego aby zniknąć z tego miejsca. Musiał coś szybko wymyślić, jednak presja ze strony swojej drużyny, oraz Hokage wraz z Shizune, nawet świnki która wpatrywała się w niego „tym” wzrokiem, w połączeniu z niezbyt wyćwiczonymi szarymi komórkami nie ułatwiały tego zadania.

- No wiec… - Zaczęła Kyoko wyjątkowo miłym głosem. – Chyba należą MI się jakieś wyjaśnienia. Co to za pchlarz którego przygarnąłeś. – Wycedziła przez zęby lodowatym głosem, kładąc szczególny nacisk na wyrażenie „mi”. Na określenie jakie użyła wobec Kyuubiego, Lis zawarczał gniewnie. Naruto zachował kamienną twarz, jednak w środku zwijał się ze śmiechu. Nie wiele brakowało aby ten śmiech ulotnił się z jego wnętrza, na zewnątrz.

- Więc… Czekam… - Przypomniała o swoim istnieniu Bursztynowo-oka. – Co to za pchlarz? Gdzie on jest? I czemu ja o niczym nie wiem?! – Ostatnie zdanie wręcz wykrzyczała oburzona. Różowo-włosej przeszło aby jedyne pytanie przez myśl, jakie mogło się teraz nasunąć „Co on w niej widzi?”. To jednak wiedział już tylko Naruto.

- Ten „pchlarz”, to mój lisek. Biedny został porzucony przez rodziców. Nie mogłem go tak zostawić. – Wymyślił coś na szybko Blondyn. Oczywiście cała historyjka jest wyssana z palca. Przecież nie może powiedzieć  „Ten „pchlarz” to Kyuubi no Kitsune, najpotężniejszy z Bijuu, który kilkanaście lat temu zniszczył Konohe. Zaprzyjaźniłem się z nim, i zdjąłem pieczęć wiążącą, więc może robić co chce.

W przypadku takowej odpowiedzi pewne są dwie rzeczy:

Pierwsza: Naruto trafi do wariatkowa za to, że wypuścił demona z „klatki”, o ile przeżyje reakcje Tsunade na taki „prezent”

Drugie: Kyuubi znowu zostanie zapieczętowany, a tego woli za wszelką cenę uniknąć. W końcu są jak bracia. - Gdzie on jest? Sam nie mam pojęcia, pewnie gdzieś sobie hasa, na pewno się nie zgubi. Lisy podobno mają świetny zmysł orientacji. A dlaczego ci o tym skarbie nie powiedziałem? Po pierwsze: Nie było okazji. Po drugie: Całkowicie o tym zapomniałem. – Gdy wypowiedział ostatni powód, uśmiechnął się w swój jedyny i niepowtarzalny sposób, na który każda dziewczyna mdlała i puszczała mu wszystko mimo płazem.

- O nie, nie mój drogi… Nie myśl sobie że tym razem twój uśmiech wystarczy, bym ci przebaczyła. Aby wrócimy, już ja ci podczas wyprawy znajdę odpowiednią karę. – Uśmiechnęła się szelmowsko, Nakamura na samą myśl co by tu „zaserwować” swojemu ukochanemu za coś takiego. Przecież ją okłamał. A może tylko niewinnie, minął się z prawdą? Nie! Okłamał! Kara będzie sroga.

-‘’Hahahaha, jeszcze nawet zaręczyn nie było a już cię wzięła pod pantofel’’- Śmiał się Bijuu

-‘’Ha ha, bardzo śmieszne. No zrywać boki.’’ – Stwierdził z olbrzymią nutą sarkazmu, Uzumaki.

- Skoro już wszystko wyjaśnione. – Zabrała głos właścicielka, głębokich, brązowych oczu. – Możecie ruszać. Życzę powodzenia.

Cała czwórka, a właściwie piątka, po słowach Senju, skierowała się w kierunku Bramy głównej. Po niecałej minucie przekroczyli jej próg. Z tym czynem oficjalnie rozpoczęła się ich pierwsza misja w nowym składzie. Jak się potoczy? Czy napotkają jakieś przeszkody? A może mimo iż ta misja jest tak ważna, okaże się niebagatelnie łatwa. Każdy z jej uczestników myślał o tym zadaniu na swój sposób… Prawie każdy, jedynie Naruto wraz z Kuramą nie obawiali się niczego. Dobrze wiedzą, że gdy działają razem są nie do pokonania. Przez te dwa lata przeżyli tyle przygód, że są tego święcie przekonani.

Kiedy Drużyna7 zniknęła w ciemnościach, stworzonych przez las, którego cienie skutecznie utrudniały dojrzenie czegokolwiek, na twarzy Tsunade można było zobaczyć strapienie i obawy.

- Co się stało Tsunade-sama? – Zapytała Shizune, na widok strapionej przywódczyni wioski. - Obawiasz się o nich?

- Czuje, że coś jest nie tak… - Zaczęła Senju – Jiraiya nie daje oznak życia… Ale to podobnie do tego zboczeńca. Bardziej martwi mnie sprawa…

- Akatsuki. – Domyśliła się Brunetka.

- Dokładnie… Wielu twierdzi, że ta organizacja przestała istnieć, ale ja w to nie wieże. Nie z dnia na dzień… To niemożliwe. Myślę, że cisza… Cisza przed przeraźliwa burzą Shizune. – Podzieliła się Tsunade swoimi obawiam, ze swoją podkomendną. Obawy Blondynki były z resztą bardzo słuszne. Jak tak silna organizacja, jak Akatsuki której członkami byli najsilniejsi, najbardziej poszukiwaniu nunnekini oraz shinobi z 5 krajów. Teorie w sprawie braku oznak jakiegokolwiek istnienia były różne.

Jedni twierdzili, że członkowie organizacji ukrywają się, czekając na dogodny moment do ataku i próby zapanowania nad światem shinobi. Inni  twierdzili, że pokonał ich w pojedynkę jakiś ninja, którego moc przekraczała możliwość pojmowania zwykłego człowieka. Mówiono, że jest tak silny że bez problemu by pokonał całą dziewiątkę Bijuu, ale ile w tym prawdy, nikt nie wie. Najbardziej „racjonalne” teorie głosiły, że członkowie Akatsuki, nieumiejętnie korzystając z zakazanych technik, zostali przeniesieni w inny wymiar. Mówiono też że pycha oraz chęć siły i władzy sprawiła, iż przeceniając swoje umiejętności otworzyli Wrota Piekieł, chcąc sprowadzić na ziemię przeklętą armie, która umożliwi im zapanowanie nad światem ludzi. Mówi się, iż w każdej legendzie, bajce czy micie występuje ziarenko prawdy. Lecz ile prawdy kryło się za tymi historiami nikt tak do końca nie wie. Zapewne opowieści o potężnej organizacji Akatsuki, która kiedyś istniała na powierzchni ziemi, jeszcze wiele razy zmienią swą treść, a to przy pomocy wielkich pisarzy, chcących odnieść sukces w świecie literatury czy to przy wsparciu ludzi często zaglądających do kieliszka, którzy źle usłyszawszy opowieść stworzą jej własną inwersje, którą będą przekazywać dalej.

Tymczasem gdzieś w nieznanym nikomu miejscu, pewien Rudowłosy mężczyzna, ubrany w czarny płaszcz z czerwonymi chmurkami, który na twarzy nosił liczne kolczyki, za pomocą swych oczu z legendarnymi kekkei genkai, rinnegan, rozglądał się nieobecnym wzrokiem po pomieszczeniu.

Pokój znajdował się w podziemnej kryjówce. Nie był urządzony z przepychem. Na wprost drzwi znajduje się biurko, za którym swe miejsce zajmuje ów postać. Po jego prawej stronie, stoi ogromna szafa, zajmująca całą ścianę, na półkach której znajdują się liczne teczki oraz zwoje. Natomiast po jego lewej znajduję się brązowa, skórzana sofa. Drewniane elementy były bardzo gustownie rzeźbione, jednak bez przepychu podobnie jak fotel przy biurku. Podłoga była z szarego marmuru.  Ściany natomiast były pomalowane na w piaskowym odcieniu. Na ich powierzchni znajdowały się płaskorzeźby przedstawiające łono natury takie jak ptaki, sarny, kwiaty oraz drzewa.

Gdy mężczyzna, z braku zajęcia, zaczął przeglądać dokumenty, które akurat znajdowały się na blacie biurka usłyszał dźwięk, uderzania kostkami palców o drewnianą powierzchnie, hebanowych drzwi. Natychmiast skierował oczy w tamtym kierunku. Gdy dźwięk pukania się powtórzył, zwrócił się swym spokojnym, aczkolwiek silnym i władczym tonem do osoby która chciała wejść.

- Wejść! – Krzyknął delikatnie, zapraszając tym samym gościa do swego pokoju. W progu ukazała się sylwetka, a następnie cała postać wysokiego mężczyzny, ubranego w taki sam sposób, jak człowiek za biurkiem, czyli czarny płaszcz z wyhaftowanymi czerwonymi chmurkami. Cechami które wyróżniały gościa były kruczo-czarne włosy oraz opaska ze znakiem Konohy, na której znajdowała się szkaradna rysa, oznaczająca zdradzenie wioski. Mężczyzna ukląkł na jedno oko przed biurkiem, jak posłaniec czekający na pozwolenie złożenia raportu.

- Zatem mów… - Domyślił się posiadać Rinenngana znaczenia ów gestu. – Itachi. Odnaleźliście ów przedmiot.

- Wybacz mi Pain-sama. Zawiedliśmy. – Itachi, będący bratem Uchiha Sasuke i osobą która była odpowiedzialna za masakrę klanu Uchiha, spuścił głowę jeszcze bardziej w geście pokory. W pomieszczeniu zapanowała niezmącona cisza. Można było dźwięk, powietrza, wydobywającego się ze świstem z płuc przebywających tu osób. Po chwili jednak Itachi uniósł głowę, a jego Sharingan wydawał się błyszczeć bardziej niż zazwyczaj. Gdy spojrzenia obu osobistości się spotkały, z ust Kruczo-włosego wydobyły się słowa tak ostre, jak krawędź miecz oraz tak zimne, jak sople lodu. Ich dźwięk przeszywał każdego na wskroś, a głosiły tylko jedno.

- Jesteśmy już blisko…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przypominam o akcji Kolorujemy i przepraszam za wszelkiego rodzaju błędy i niedociągnięcia.