Rozdział.16 - "Nie jesteśmy tylko shinobi..."

Drodzy czytelnicy, bardzo przepraszam że notki tak późno się ukazują ale jestem kompletnie wypompowany z weny:( Dodaje notki ponieważ mam ich mały zapas... Bardzo mały będący na wykonczeniu:( Miejmy nadzieje że to się zmieni a wena powróci;/ to by było na tyle :/ Pozdro and Peace^^
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Właśnie nastał kolejny słoneczny dzień w Sunie. Słońce oświetlało swym blaskiem, uliczki Wioski Piasku. Po chwili promienie, tejże planety, zaczęły natarczywie drażnić powieki pięknej dziewczyny, o lekko opolnej cerze, przyjemnej dla oka twarzy i cudownych, ciemnych jak bez gwieździsta noc, włosach. Nie mogąc znieść blasku ognistej planety, kunoichi otworzyła oczy, ukazując światu swe nieziemskie tęczówki, koloru bursztynu. Nie ociągając się chwili dłużej ruszyła w strone toalety, gdzie zażyła orzeźwiającego i pobudzającego prysznica. Gdy nałożyła na siebie ubrania, które nosi na co dzień, skierowała się w strone swojej koleżanki niosącej imię Sakura. Różowo-włosa kunoichi po kilku minutach nieustannego szturchania i nawoływania otworzyła swe zielone oczy. Po chwili podniosła się, do pozycji siedzącej, zakrywając, ospałą twarz dłonią.

- Kyoko? Czemu mnie budzisz? Która godzina? – Zaczęła pytać Haruno, jeszcze nie do końca „kontaktując” z rzeczywistością. Kunoichi często lubiła spać dość długo, choć, jeśli tego wymagała sytuacja potrafiła wstać bardzo wcześnie. Sakura zawsze spełniała sumiennie swoje obowiązki jako medic-ninja wkładając w to całe serce.

- Jest 7 rano… Idę do Naruto… Idziesz? – Spytała dziewczyna, kierując się do kuchni aby przyrządzić śniadanie. Haruno na dźwięk imienia natychmiast oprzytomniała i przypomniała sobie wczorajsze zdarzenia. Jak błyskawica ruszyła w strone łazienki, by tak jak Nakamura wziąć prysznic. Następnie w równie szybkim typie wysuszyła włosy i nałożyła na siebie ciuchy. Tymczasem Kyoko przygotowała grzanki oraz zrobiła ciepłej herbaty. Gdy Zielono-oka weszła do kuchni, na stole stał już posiłek, a Czarno-włosa kunoichi już spożywała tosty, popijając je zielonym naparem. Chwile potem Haruno także jadła śniadanie. Po kilku minutach dziewczyny pozmywały razem naczynia, żeby było szybciej i ruszyły do szpitala, gdzie leży Blondyn. Ciepłe i rześkie powietrze, przepełnione zapachem porannej rosy, delikatnie owiewało ich twarze, oraz bezkarnie bawiło się ich włosami to je unosząc, by po chwili pozwolić im opaść. Uliczki były puste, jedynymi ludźmi, jacy na nich przebywali byli Nakamura wraz z Haruno, oraz osoby sklepikarze, kucharze… Którzy wstawali wcześnie rano, aby być gotowymi na tłumy klientów, którzy będą chcieli zjeść ciepły posiłek lub kupić pieczywo, zmierzając do pracy. Po kilku minutach normalnym, spacerowym krokiem obie kunoichi dotarły na miejsce. Znajdował się przed szpitalem w Sunie. Był to ogromny, biały budynek z wielkim, czerwonym krzyżem nad drzwiami wejściowymi. Była to jedyny obiekt w wiosce wykonany w pełni palonej cegły i będąca innego koloru niż piasek. Nie zwlekając chwili dłużej weszły do wnętrza budynku, kierując się w stronę schodów które prowadziły coraz na wyższe piętra. Gdy znalazły się na pierwszym, skręciły w prawo. Znalazły się na wprost długiego, białego korytarza, wyłożonego płytkami koloru morskiej zieleni. Dwie kunoichi skierowały się do drzwi z numerem 98. To właśnie na tej sali leżał Niebiesko-oki chłopak o pięknych, bujnych i złocistych włosach. Gdy znalazły się już przed drzwiami usłyszały głośne krzyki dobiegające z pomieszczenia.

- 200 jednostek adrenaliny! – Dobiegł ich kobiecy głos, stłumiony przez drewno.

- Efekt mizerny… Tracimy go! – Na dźwięk tych słów Kyoko zaczęły napływać łzy do oczu. Natomiast Sakura zachowała zimną krew i natychmiast otworzyła drzwi. W środku panowało istne zamieszanie… Tłumy lekarzy biegało w około łóżka Uzumakiego, chcąc go ratować. Widząc to Kyoko stanęła w rogu, nie chcąc przeszkadzać i osunęła się na ziemie, chowając twarz w dłoniach. Po chwili dało się słyszeć dźwięk wody, która rozbryzgiwała się o płytki sali… To były łzy… Łzy Kyoko… Łzy smutku, rozpaczy i bezsilności… Haruno kucnęła obok niej przytulając ją… Wspierając… Jednak po chwili sama się rozpłakała. Po kilku minutach bezustannych prób przywrócenia akcji serca nastąpił najgorszy moment w życiu Nakamury… Naruto… Zmarł…

- Zgon nastąpił o godzinie 8.03. – Powiedział starszy mężczyzna, o siwych, krzaczastych brwiach i nieco połysiałej głowie. Następnie zakrył prześcieradłem twarz chłopaka i wyszedł z pomieszczenia tak jak reszta personelu. Mężczyzna postanowił  iż pozwoli wypłakać się dziewczynom… Czasem płacz, jest jedynym lekarstwem. Chwile potem na sale wszedł Kakashi, który niezwłocznie przybył, gdy usłyszał wieś iż jeden z jego podopiecznych właśnie zmarł… Mężczyzna nie płakał, jednak miał czerwone oczy… Właśnie bliska mu osoba zginęła… Znowu…

- Chodźcie… - Powiedział do Kyoko oraz Sakury. Następnie do nich podszedł pomagając im wstać… Z wielkim trudem to uczyniły jednak po chwili były wstanie same ustać na nogach.

- Nie zapominajmy kim jesteśmy… Jesteśmy shinobi… Przybyliśmy tu z misją… - Oznajmił Hatake wychodząc. Dziewczyny ruszyły za nim… Choć Jounin tego nie okazywał nie było mu łatwo. Cała trójka ruszyła w strone budynku, gdzie swój urząd sprawował Kazekage. Był to największy obiekt w mieście, zaraz po szpitalu, dlatego bardzo łatwo było tam trafić. Po 30 minutach drogi poprzez ulice Suny, trójka bohaterów dotarła na miejsce. Nie czekając chwili dłużej przekroczyli próg i ruszyli prosto w kierunku pomieszczenia w którym znajdował się Gaara. Nie trwało to długo, gdyż droga na miejsce była dosyć prosta… Cały czas schodami w górę i na przedostatnim piętrze, korytarzem w prawo, ostatnie drzwi po lewej. Gdy znaleźli się przed dużymi, czerwonym, sosnowymi drzwiami, Kakashi zapukał w nie. Na efekt nie trzeba było długo czekać. Prawie, że natychmiast usłyszeli głos, zapraszający do środka. Weszli, następnie stanęli w szeregu przed biurkiem Czerwono-włosego chłopaka. W pomieszczeniu, koloru złotego piasku, nie znajdowało się dużo mebli... Tylko biurko, dwa krzesła przed nim, szafa ze zwojami i dokumentami, oraz sofa.

- Witamy Kazekage-sama… Przybyliśmy po zwój… - Powiedział mężczyzna z opaską na oku, na której znajdował się emblemat wioski liścia. Na te słowa Zielono-oki chłopak podniósł głowę i rozejrzał się po członkach Drużyny Kakashiego.

- A gdzie Naruto? – Spytał Gaara, spoglądając na trójkę shinobi. Na jego słowa, kunoichi natychmiast zaczęły lecieć łzy po policzkach… Kage natychmiast zrozumiał co się stało. Niespodziewanie do pokoju weszła Temari oraz Kankuro. Gdy się tam znaleźli, zobaczyli płaczącą Sakure wraz Kyoko oraz lekko przybitego Siwo-włosego jouninia. Natomiast ich brat miał opuszczoną głowę, a jego czoło spoczywało na uniesionych dłoniach których palce były zaplecione.

- Co się stało? – Spytała Blondynka,  patrząc na swojego brata. Była kompletnie zdezorientowana, podobnie jak stający obok niej chłopak, który również patrzał na Czerwono-włosego. Nie mogąc znieść spojrzenia rodzeństwa, Gaara uniósł głowę, kierując swe zielone oczy na dwójkę bliskich mu osób.

- Naruto… Nie żyje… - Rzekł, a dźwięk tych słów, przedzierał się przez powietrze tak gładko, jak miecz w ciele wroga. Gdy Kankuro oraz Temari to usłyszeli, dosłownie sparaliżowało ich, z powodu szoku jakiego doznali. Naruto Uzumaki nie żyje? Ten sam Twardogłowy Ninja Nr.1 który podczas egzaminu pokonał Jinchuuriki, Jednoogoniastego, Shukaku no Ichibi. Blondyna w głowie miała istny mętlik, podobnie jak brat Gaary.

- A… Ale co się stało? – Spytała Temari, która jako pierwsze z nowoprzybyłej dwójki, odzyskała władzę nad ciałem, do tego stopnia by móc o to spytać.

- Naruto… walczył z Nyoka. Podczas walki został ugryziony… - Więcej Gaara nie musiał nic mówić… Dla jego brata, Kankuro i jego Zielono-okiej siostry wszystko było jasne. Nikt nie wygrał jeszcze z trucizną Nyoka, a Uzumaki nie był wyjątkiem…

- A co z Kyuubim? – Spytał Kankuro, kierując się w strone sofy.

- To wy też wiecie?! – Spojrzała Sakura na chłopaka i dziewczynę, będąc złą czemu ona dowiedziała się jako ostatnia. Przecież ona i Naruto byli przyjaciółmi, więc czemu on jej nie powiedział… Jednak, odpowiedź jest prosta. To jak go wcześniej traktowała, oraz fakt iż stracił pamięć przyczynił się do tego że chłopak zataił przed nią tę informacje.

- Tak… Byliśmy podczas rozmowy jego i Kazekage. –Odpowiedziała Temari, także kierując się na mebel, który zajął jej brat. Usiadła na niego, a właściwie padła jak kłoda, ścięta przez drwala.

- Z całym szacunkiem czcigodny  Kazekage… Ale czy możemy wrócić do sedna sprawy? – Powiedział Kakashi, widząc iż odbiegają od głównego tematu dla którego tu przybyli. A Sakura i Kyoko? Dzięki wspólnemu wspieraniu się nawzajem, pozbierały się z tej tragedii na tyle by nie być balastem dla Hatake

- A tak. Wybacz… Oczywiście, jednakże… Wyruszycie dopiero jutro wieczorem, po pogrzebie Naruto. – Postanowił chłopak, chowając list z ważnym dokumentem w głąb szuflady, która następnie zamknął.

- Proszę mi wybaczyć, ale Hoka…

- Postanowiłem! – Rzekł Gaara, unosząc głos i wstając. – Nie jesteśmy tylko shinobi, lecz także i ludźmi! A dziś właśnie zmarł nas przyjaciel! Ceremonia odbędzie się z samego rana, bez tłumów. Zrozumiano– Powiedział Czerwono-włosy. Właściwie już miał miejsce gdzie pochowa swego pierwszego, i chyba jedynego, prawdziwego przyjaciela. To on jako pierwszy wyciągnął w jego stronę dłoń… Dłoń, która wyciągnęła go z sideł nienawiści i zniszczenia. To dzięki niemu stał się, dzisiejszym sobą… Kage, Wioski Piasku lecz nie tylko… To Naruto sprawił, że dziś jest uważany, przez mieszkańców Suny, za kogoś więcej niż pojemnik na Bijuu, który może zagrozić wiosce…

- Hai! – Potwierdził Kakashi, salutując. Kyoko i Nakamura także zasalutowały i uśmiechnęły się delikatnie, przez łzy w strone Kazekage. Były mu wdzięczne za to, że postanowił, wręcz nakazał by pochować Naruto. Nie chciały z tym zwlekać. Mimo iż cierpienie, związane ze stratą chłoapka, rozdzierało je od środka, musiały być silne… Silne dla niego! Uzumaki by nie chciał, by płakały gdy on odejdzie! Zapewne teraz patrzy na nich z góry i cierpi razem z nimi z powodu rozstania…

- Uroczystość odbędzie się dziś wieczorem, o godzinie 18.00. Stroje zostaną niezwłocznie przyniesione do waszych pokoi. – Rzekł Gaara, po czym skierował głowę w stronę papierów, i zaczął je po kolei przeglądać. – Możecie odejść.

- Hai! Arigatou! – Ukłonili się członkowie nowej Drużyny7 i skierowali się do drzwi. Natomiast Kankuro i Temari usiedli na krzesłach, tuż przed biurkiem, które zajmuje ich brat.

- A was co sprowadza? – Spytał chłopak nie odrywając wzroku od dokumentów i składając co rusz swoje podpisy. Blondynce na czole wyskoczyła żyłka, i nie zwracając uwagi na stanowisko zajmowane przez swojego, młodszego brata wstała i uniesionym głosem zwróciła do niego.

- Chyba jesteśmy twoim rodzeństwem! Nie wspominając, że starszym! Trochę szacunku! – Krzyczała oburzona dziewczyna.

- Tak, tak. Co chcecie? – Spytał ponownie Gaara, jednak bardziej znużonym głosem. Kunoichi z czterema kokami na głowie dostała białej gorączki… Dosłownie.

- Dowiedzieliśmy się od naszych informatorów iż Akatsuki kręciło się na wyspach będących za Krajem Wody. – Powiedział cicho Kankuro, spoglądając mi wskazując na przyniesionej ze sobą mapie, przybliżone wysepki na których mogli znajdować się członkowie Brzasku.

- Rozumiem… Ale co oni tam szukają? Przecież wyłapali wszystkie demony. Pozostaliśmy tylko ja i Naruto. – Po chwili chłopak spochmurniał a jego oczy znowu stały się bez uczuciowe. – Właściwie… Tylko ja.

- Właśnie. Chyba że… - Powiedziała Temari, na chwile unosząc głowe i zagłębiając się w myślach.

- Chyba że co? – Spytał mężczyzna z filetowym paskiem na oczach, ustach oraz brodzie.

- Wcale nie szukają Jinchuuriki i ich Bijuu… - Stwierdziła podpierając opierając brodę na dłoni.

- W taki razie co? – Spytał Gaara, zaintrygowany powodem, dla którego Akatsuki kręciłoby się w tych okolicach. Przecież nic tam wartościowego nie ma. Chyba że… Akatsuki wie coś, czego oni nie…

- Temari wyślij odział ANBU… Tylko że najlepszych jacy są w jednostce… Mają dowiedzieć się co tam robi Akatsuki - Rozkazał Gaara, i wydał Blondynce stosowny dokument, który chłopak w międzyczasie wypełnił. Temari wzięła ów papier do ręki i przejrzała dokładnie…

- Hai! – Potwierdziła kunoichi, po czym wstała i skierowała się do miejsca, gdzie zbiórkę miały Specjalne Odziały shinobi.

- A ty Kankuro przyjrzyj dokładnie wszelkie dokumenty i zwoje, jakie posiadamy dotyczące tamtych okolic. – Wydał rozkaz Kazekage, swemu bratu, następnie wracając do uprzedniego zajęcia. Czyli wypełniania mnie i bardziej ważnych zwojów i innych druczków.

- Mnie to zawsze trafia się najgorsze zajęcie. – Prychnął cicho Kankuro, przekręcając lekko głowę i przewracając oczami. Jednak i to nie umknęło wyostrzonym zmysłom Zielono-okiego chłopaka. Zaraz zmierzył swego brata, gromiącym wzrokiem.

- To. Był. Rozkaz! – Warknął groźnie Gaara. Mężczyzna, specjalizujący się w lalkarstwie, jak rażony piorunem wstał i natychmiast skierował się do biblioteki, a następnym jego miejscem odwiedzin będzie archiwum.

- No! – Powiedział dumny z siebie Czerwono-włosy chłopak. Chwycił za leżący obok kubek z gorącym naparem. Jednak jak się spodziewał, herbata była zimna, i nadawała się jedynie do wylania. Postanowił więc zaparzyć sobie nową. Wziął kubek i ruszył w kierunku kuchni…

Tymczasem Kyuubi siedział na skarpie, wzniesieniu, tuż za murami wioski. Miał stamtąd idealny widok na Sune. Wspominał wszystkie chwile spędzone z Naruciakiem. Te szczęśliwe, i te mniej. Ale jednego był przekonany. Uzumaki, bez wątpienia, był najlepszym co mu się w życiu przydarzyło.

Tymczasem do pokoju, który zajmowała Kyoko wraz z Sakurą zostały dostarczone stroje, dla kunoichi. Były to czarne suknie, z koronkowymi wstawkami na kołnierzu, sięgające do kolan z lekkimi wcięciami u dołu. Do ubrania dołożono także buty na niskich szpilkach, tego samego koloru co ubranie. Natomiast Kakashi otrzymał grafitowy garnitur, białą koszulę oraz ciemne lakierki. Zbliżała się godzina 18.00. Hatake, Nakamura oraz Haruno czekały na Gaare, Temari oraz Kankuro. Nie musieli zbytnio poświęcać czasu gdyż już po kilku minutach, Kazekage wraz z rodzeństwem byli na umówionym miejscu spotkania, czyli przy bramie Suny. Dla Konoszan, było to zagadką, dlaczego akurat właśnie tu mieli się spotkać.

- A gdzie ciało Naruto… - Spytała Bursztynowo-oka nie dostrzegając nigdzie trumny z ciałem chłopaka.

- On przybędzie inną drogą. – Powiedział beznamiętnie, niczym bezduszna kukła, Gaara i ruszył w tylko sobie znanym kierunku. – Chodźcie za mną. – Powiedział oddalając się troszkę od grupy. Temari, Sakura oraz Kyoko szły tuż za Kazekage, natomiast Kankuro i Kakashi na końcu. Wszyscy byli zagłębieni w swych wspomnieniach, przypominając sobie wszystkie chwile spędzone wspólnie z blondynem. I tak w zupełnej ciszy kierowali się w strone miejsca znanego tylko Gaarze, miejsca na którym odbędzie się pogrzeb ich przyjaciela.

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Za wszelkie błey i niedociągnięcia, przepraszam.